Categoriearchief: Running and sailing

Hardlopen en zeilen houden mij scherp

Mijn derde marathon: #De mooiste

Mijn derde marathon: #Demooiste. Op 7 april 2019 startte ik in Rotterdam voor mijn derde marathon. Vorig jaar was het goed gegaan, nadat ik in oktober 2017 in Amsterdam mijn eerste marathon had volbracht, 59 jaar, even oud als mijn vader toen die overleed. Nu voelde ik me sterker dan ooit, maar een marathon blijft voor mij een ongewis avontuur. Succes uit het verleden, biedt geen garanties voor het heden.

Mijn derde marathon: #De mooiste

Maandag 08.30 uur. De ochtend na de Rotterdam Marathon. De heldere klank van de voordeurbel, een ouderwetse trekbel, galmt door het huis. Ik houd mijn ogen dicht en probeer droom en werkelijkheid te onderscheiden. De 42 kilometer en 195 meter zijn de hele nacht door mijn hoofd blijven rond rennen. De warmte, de bekertjes water, stukken banaan, plakkende gels, dreunende beats, alle aanmoedigende “Je kunt het!” en steeds weer het grijze asfalt. Soms had ik het bloedheet. Dan lag ik weer te rillen. Mijn loodzware benen zijn nauwelijks te bewegen. Ik hoor een stem. Voor ik het weet, sta ik naast mijn bed. Schiet in een trainingsbroek en daal de trap af. Of is het zweven? De voordeur staat wijd open. Ik zie een enorme bos bloemen, roze, groen, paars. Dan rijst de ochtendzon uit boven de daken van de huizen aan de overkant. En alles verdwijnt in een zee van licht. “Ik ben zo trots op je!”


Op het Schouwburgplein in de rij om mijn tas in te leveren; nog even een eierkoek en water. Foto: Mat Drummen.

Uitlopen en alles heel houden

‘You’ll never run alone’, zingt Lee Towers. De Rotterdam Marathon start! Maar ik heb nog een half uur. Mijn trainingsjack geef ik aan Mat, mijn trainingsmaat. De zon heeft al kracht, maar voor hetzelfde geld had ik nu staan koukleumen. Mat is met me meegegaan tot aan het startvak voor de praktische en mentale support. “Je kunt ook een stukje wandelen,” zegt Mat. “Je hebt vijf en half uur de tijd.” Ik lach. Het wordt mijn derde marathon, maar aan een streeftijd waag ik me niet. De Halve Marathon van Egmond heb ik afgelopen januari weer onder de twee uur gelopen, maar een hele marathon blijft anders, weet ik na twee marathons. Uitlopen en alles heel houden, is mijn doel. Een laatste groet en dan schuif ik richting startlijn.

Gejuich, gepiep en genieten

Gejuich, applaus! Het gepiep van de matten met de tijdsregistratie. Ik ben weg, de Erasmusbrug op die volgepakt staat met toeschouwers. Ook als lopers hebben we nauwelijks ruimte. Het is opletten dat je niet op de hielen van een voorganger trapt. Maar wat een sfeer. Dit is genieten. Het avontuur is begonnen. Richting Feijenoordstadion komt er meer ruimte. Waar anders in de eerste kilometers de benen stijf voelen, gaat het nu soepel. Vanochtend heb ik nog even met mijn benen omhoog tegen de deur gelegen. Dat rekt de hamstrings, terwijl de rest ontspant.

Lees verder Mijn derde marathon: #De mooiste

Rennend naar Pin Mill

Een voetnootje in de historie van de Toerzeilers

Rennend naar Pin Mill! Elke Nederlandse zeiler moet een keer in Pin Mill zijn geweest. In de Butt and Oyster wel te verstaan. Al eeuwenlang een kroeg aan de oever van de Orwell. Voor mijn eerste oversteek was dat het doel. Vijftien jaar geleden inmiddels. Sindsdien ben ik er wel geteld zes keer terug geweest. De laatste keer afgelopen mei met de Uiterton Ipswich-rally. Toen voor het eerst rennend! Lees verder Rennend naar Pin Mill

Mijn tweede marathon: #demooiste

Mijn tweede marathon: #demooiste. Na mijn eerste marathon in Amsterdam oktober 2017, startte ik zondag 8 april 2018 in #demooiste: de Rotterdam Marathon. Meer dan 900.000 toeschouwers die uitgelaten de 14.000 lopers aanmoedigden. Het was een volksfeest. Maar inclusief pijn, verkrampte benen en de drama’s van moeten opgeven. Lees verder Mijn tweede marathon: #demooiste

IJshaar – een zeldzaam natuurverschijnsel

IJshaar – een zeldzaam natuurverschijnsel. Op een winterochtend op de Hoge Veluwe zag ik het ineens. Helder witte sneeuw op een dode tak op de grond? Maar zo plaatselijk kan een sneeuwbui niet zijn! Is het dan rijp? Maar waarom dan alleen op die ene tak?  Het bleek ijshaar – een zeldzaam natuurverschijnsel. Lees verder IJshaar – een zeldzaam natuurverschijnsel

De Koning van Spanje trail een sportief feestje

De Koning van Spanje trail een sportief feestje. Dat werd de zevende editie van dit loopevenement door de Limburgse heuvels bij Gulpen zondag 7 mei 2017. Compleet met Limburgse vlaai aan de finish. Met een overall plaats als 46e van de 362 trailrunners op de 11 kilometer had ik een extra reden om feestelijk te proosten met een Gulpener bier.

De Koning van Spanje trail 2017 een sportief feestje. Hier loop ik bij het 4 kilometerpunt achter Lieke Paaijmans en Cato Vrouwenraets.
De Koning van Spanje trail 2017 werd een sportief feestje. Hier loop ik bij het 4 kilometerpunt achter Lieke Paaijmans en Cato Vrouwenraets.

De Koning van Spanje trail een sportief feestje

Na de start volgt een korte klim naar de camping waar vorig jaar de start was. Vervolgens steil afdalen naar Gulpen en vervolgens weer even steil omhoog de Gulpenerberg op. Ik ben voorin gestart en moet gelijk voluit om een beetje mee te kunnen. De afdaling over een smal uitgesleten pad vergt al mijn aandacht. Razendsnel scannen waar mijn voeten te zetten. Snelheid durven maken, maar niet vergeten dat als je onderuitgaat, het einde oefening kan zijn. In de klim zitten treden, maar die zijn zo ongelijk dat ik de voorkeur geef aan de smalle rand ernaast.

Hekje openhouden

Van mijn trainster Agnes heb ik geleerd om bij het klimmen mijn knieën hoog op te trekken en de pasfrequentie te versnellen.  Op de tweede klim/trap loop ik vast op mijn voorgangers. Voor inhalen is geen plaats. Dus moet ik ook lopen. Daarmee zakt onmiddellijk mijn hartslag. Zodra er ruimte is, zet ik weer aan. Ik begin mijn hamstring in mijn rechterbeen te voelen. Jammer, ik schakel een tandje terug. De afdaling gaat nu over een spoor door een weiland. Dat kan verraderlijk glad zijn. Beneden moet je door een klaphekje dat je zelf moet openen. Als ik er door ben, zie ik mijn achtervolgster eraan komen. Ik wacht en houd het hekje voor haar open. Op die paar tellen komt het niet aan in zo’n trail. Ik krijg een stralend ‘dank je wel!’

Met Pim, Frits en Mat na de finish van de Koning van Spanje trail, een sportief feestje
Met Pim, Frits en Mat na de finish van de Koning van Spanje trail 2017 een sportief feestje.

Springen

Na vier kilometer komen we op de route van vorig jaar. Een lang bospad zonder al te veel helling. De modder valt erg mee. Als er een boom over de weg ligt, doe ik wat ze voor mij ook doen: snelheid houden en springen. Dat gaat goed. Er zal nog vaker gesprongen moeten worden. Het tempo ligt hoog voor me, maar ik merk dat mijn conditie okay is. Uit het bos komen we op een brede, onverharde weg. Het loopt iets naar beneden en ik durf de zwaartekracht zijn werk te laten doen. Ik schuif een paar plekken naar voren.

Alleen mijn voetafdrukken achterlaten

Opletten bij de afslag dat ik de juiste route kies. Eigenlijk kan het niet missen. De bordjes zijn duidelijk en vaak staan er ook vrijwilligers die de richting aangeven. In de boomgaard bij de boerderij is weer de verzorgingspost. Ik stop niet, maar gris een kwart sinasappel van de tafel. Heerlijk die frisse, zoete smaak in mijn mond. Bij het verlaten van de boomgaard mik ik de schil in de grote afvaldoos die klaar staat. In tegenstelling tot de gewone wegwedstrijden, is hier geen bekertjesrotzooi. Je neemt je eigen beker mee! Ook gooit niemand hier gelzakjes weg.  ‘Leave nothing but foot prints’ is het adagio van de trailrunner.

Actief herstel

Ik heb niemand voor me en moet nu extra goed opletten hoe de route gaat. Lang duurt dat niet. In de afdaling word ik ingehaald door de twee mannen die al die tijd al vlak voor me liepen. In de vertrouwde volgorde rennen we verder. Ik weet dat de route voorlopig redelijk vlak blijft. Tijd voor actief herstel. Ik geniet. Wat een bos! De temperatuur is heerlijk, al komt de zon er niet echt door.

Na de finish nog eens de route van de Koning van Spanje trail 2017 bestuderen.
Na de finish nog eens de route van de Koning van Spanje trail 2017 bestuderen.

Klimmen en dalen

De klim omhoog door het bos gaat goed. Voor mijn gevoel loop ik makkelijker dan vorig jaar, maar dat neemt niet weg dat er toch weer een paar lopers mij inhalen. Boven volgt een zigzagroute door het bos. Het gat met mijn voorgangers is toch zo groot dat ik nu opnieuw zelf de route moet zoeken. Lastig is dat niet. Linten geven het spoor aan. Eenmaal in de afdaling durf ik weer wat gas bij te geven. De Koning van Spanje trail ervaar ik als een sportief feestje!

Koning van Spanje trail een sportief feestje

Het is nu niet meer ver. Dat is maar goed ook. De spanning in mijn hamstrings is groter dan mij lief is. Ik had gedacht dat ze inmiddels sterker zouden zijn na alle krachttraining. Maar mijn ademhaling gaat nog wel steeds gemakkelijk. De conditie is er wel. Ik probeer in een zelfde tempo de laatste klim naar de camping af te leggen. Dan volgt de afdaling naar de finish over zo’n typisch Limburgse holle weg met heel veel erosiegeultjes en losse steentjes en stenen. Ik heb geen zin om nu nog onderuit te gaan en houd wat in. Maar als ik op de laatste meters hoor dat mijn achtervolger dichterbij komt, zet ik aan. Dat doet hij of zij ook. Alles wat ik nog heb, gooi ik in de strijd. Ik dender op de finish af. Yes! De Koning van Spanje trail een sportief feestje! Helemaal blij hap ik weer in de Limburgse kersenvlaai!

Een Gulpener bier verdiend na de Koning van Spanje trail 2017 bij Gulpen.
De Koning van Spanje trail een sportief feestje. Als 46e proost Marc Couwenbergh met een Gulpener bier  na de finish..

Koning van Spanje

De Koning van Spanje trail, een sportief feestje, dankt zijn naam aan de start & finish locatie in Gulpen: de Koning van Spanje beklimming. Een heuvel die door de Koning van Spanje tijdens de veldtochten door den Nederlanden gedurende de
80-jarige oorlog werd bezet.

 

 

7Heuvelenloop finish in zicht

7Heuvelenloop 2016 finish in het zicht! Na bijna 15 kilometer heb ik de finish van de Zevenheuvelenloop 2016 in zicht. Mijn armen gaan al omhoog, wijs- en middelvingers spreiden zich voor het victorieteken. Mijn ogen gefixeerd op het finishspandoek.

De finish van de Zevenheuvelenloop 2016 in zicht.
De finish van de Zevenheuvelenloop 2016 in zicht.

7Heuvelenloop finish in zicht

Mijn mond open voor de benodigde zuurstof, maar ook om te juichen. Ondanks de heftige windstoten, of juist daardoor, gaat het me lukken om ongeveer 1 minuut sneller te zijn dan vorig jaar. Hoewel mijn tijden relatief zijn en mijn motto is ‘Lekker lopen’, is deze tijd belangrijk voor me. Die bevestigt dat ik terug ben op het niveau van voor mijn blessure.

Lees mijn feuilleton Hartverscheurend hardlopersleed

Juichend gaat Marc Couwenbergh 15996 over de finish van de 7Heuvelenloop 2016 finish
Juichend gaat Marc Couwenbergh 15996 over de finish van de 7Heuvelenloop 2016

Rechts lopen, links inhalen

De Zevenheuvelenloop staat bekend om de prima organisatie en om het adagio ‘rechts lopen – links inhalen’. In de praktijk van een wedstrijd hardlopenmet duizenden, lukt dat laatste niet altijd. Het is zo druk dat de hele breedte van de weg van start tot finish nagenoeg gevuld is met lopers. In de lengte vormt zich een langgerekt lint van veelal fel gekleurde lopers.

Doordat ik startte in een vak later dan dat waarin ik was ingedeeld op basis van mijn verwachte tijd van 1 uur en 20 minuten, werd deze 7Heuvelenloop weer een inhaalrace voor me. Nog geen meter  van de rechterzijde van het parcours heb ik gezien. Links en bij het inhalen uiterst links was mijn positie. Ook in de laatste meters naar de finish.

Alleen met je loopmaatje

Hardlopen is in essentie een individuele sport, maar het wordt pas echt leuk als je die beoefent samen met anderen. ‘Loopmaatjes’ zijn, is een bijzondere invulling van vriendschap. Je deelt honderden kilometers samen. Kilometers die vaak een feest zijn om te maken: de buitenlucht, de zon, de velden, de plassen. Maar niet altijd gaan alle kilometers even makkelijk. Je deelt ook met elkaar de pijn en de vermoeidheid die zich soms uiten in chagrijn. En dan is het juist extra fijn dat je een loopmaatje hebt die je door die moeilijke kilometers heen sleept. Al die kilometers zijn ook uren waarin je alle tijd hebt om met elkaar te praten over wat je bezighoudt.

Na de 7Heuvelenloop 2016 finish

Deze editie liepen we met een 2 vrouwen en 3 mannen sterk familieplus team! Na de 7Heuvelenloop 2016 finish gaan we traditiegetrouw nog even snel op de foto.

Samen na de finish van de 7Heuvelenloop 2016; v.r.n.l Karen, Frits, Pim, Mat en Marc. Niet op de foto maar evengoed erbij en onmisbaar: Jet en Mia voor de support vooraf en erna.
Samen na de finish van de 7Heuvelenloop 2016; v.r.n.l Karen, Frits, Pim, Mat en Marc. Niet op de foto maar evengoed erbij en onmisbaar: Jet en Mia voor de support vooraf en erna.

 

Van Dam2Dam rennen met de support van Athene

Van Dam2Dam rennen met de support van de godin Athene. Kort na de start van de Dam2Damloop 2016 dook ze naast mij op en nam me mee. Haar energie gaf me vleugels. Had de Griekse godin Athene zich over mij, dolende sterveling ontfermd? Zo rennend, kreeg ik het vertrouwen en het plezier in mijn hardlopen terug dat ik de afgelopen maanden vol blessureleed was kwijtgeraakt.

Eva als Athene en Marc op weg naar de finish in de Dam2Dam 2016.
Eva als Athene en Marc op weg naar de finish in de Dam2Dam 2016.

 

Met Athene van Dam2Dam

Tergend lang duurt de klim uit de IJ-tunnel. In de afdaling kon ik inhalen, maar nu komen lopers mij voorbij. ‘Je niet gek laten maken! Je eigen tempo houden; het gaat hard genoeg!’, coach ik mezelf.

Mijn start van de Dam2Damloop is goed gegaan. De pijn in mijn rechterknie is minimaal. Toch ben ik er niet gerust op. Na een half jaar blessureleed door een plantaris hypertonie is dit mijn eerste wedstrijd. In de afgelopen zes weken heeft het herstel zich doorgezet, maar in de afgelopen week keerde de pijn in mijn knie terug. En ik heb geen loopmaatje bij me om me aan op te trekken.

Plantaris hypertonie

Een verkrampte plantaris, de pees die loopt van hiel tot knie, veroorzaakt de pijn in mijn knie. Rekken is de enige remedie. En dat heb ik dus tot het laatste moment gedaan. In het startvak zat ik op de grond met twee benen gestrekt voor me uit. Alleen, want alle bekenden zijn in de vakken voor me gestart. De 10 mijl van de Dam2Damloop zijn 5 kilometers minder dan een halve marathon, heb ik mezelf moed ingepraat. Maar het is meer dan een half jaar geleden dat ik een halve marathon gelopen heb. 16 kilometers zijn voor iemand die ruim vier maanden helemaal niet heeft gerend, een heel eind. Maar twee weken terug is het me gelukt een training van 16 kilometer te lopen. Het moet dus kunnen vandaag.

Kort koppie boven een paars topje

Het loopt lekker, he!”, klinkt het naast me. Twee grote ogen in een koppie met kort geknipt donker haar kijken me lachend aan. “Tot zover gaan we goed”, beaam ik. Mijn loop-app heeft me net gemeld dat het tempo 5 minuten en 20 seconden per kilometer ligt. Dat is een stuk sneller dan mijn trainingstempo dat boven de 6 minuten lag. Ik vertel haar dat dit mijn eerste wedstrijd is na een half jaar blessure.“Ik weet niet of ik dit vol ga houden,” zeg ik. “Weet ik ook niet,” is haar laconieke reactie.

Eva stralend van energie en kracht op weg naar de finish van de Dam2Dam 2016.
Eva stralend van energie en kracht op weg naar de finish van de Dam2Dam 2016.

Lees verder Van Dam2Dam rennen met de support van Athene

Zomerse oversteek naar Ipswich in Toerzeilen

Zomerse oversteek naar Ipswich is gepubliceerd in Toerzeilen, het magazine van De Toerzeilers in het 2016 julinummer. In dit  artikel doe ik verslag van mijn zeiltocht dit voorjaar met de Optie, een Beneteau First 31, van schipper Rudy van Gemert naar Ipswich aan de River Orwell.

Oversteek naar Ipswich Toerzeilen Toerzeilers Een eerste zomerse ochtend op de River Orwell waar de tijd lijkt stil te staan.
Een eerste zomerse ochtend op de River Orwell waar de tijd lijkt stil te staan.

Een zomerse oversteek naar Ipswich

Als extraatje gingen we ook de River Deben op naar Woodbridge. De terugtocht eindigde in Vlissingen, thuishaven van de Optie. De extra warme slaapzak die ik enkele dagen eerder nog had aangeschaft omdat de temperaturen ’s nachts nauwelijks boven nul bleven, had niet mee gehoeven. Na weken van koude troffen we zomers weer, al ging dat in Engeland gepaard met wat regen.

Toerzeilen Oversteek naar Ipswich 2016

Lees verder Zomerse oversteek naar Ipswich in Toerzeilen

Aan de kant bij de CPC

Het was even wennen. Zondag 6 maart 2016 rende ik niet tussen duizenden andere lopers de 21,1 kilometer dwars door Den Haag, de City-Pier-City, kortweg CPC. Wel stond ik langs de kant te kijken en  te juichen samen met Jet.

Met spandoek op de boulevard bij de CPC2016.
Met spandoek op de boulevard bij de CPC2016.

CPC in rustperiode

Na een winter vol wedstrijden ben ik toe aan een rustperiode. Bovendien is loopmaat Mat op vakantie. In de laatste weken sloeg af en toe de twijfel toe. Toch inschrijven? De CPC raakte nog niet uitverkocht. Uiteindelijk bleef ik bij mijn besluit om de CPC over te slaan. ‘Supporteren is ook leuk’, zei loopmaatje Yvonne me. En ze kan het weten, want door blessures geplaagd, heeft ze in 2014 en 2015 grote wedstrijden niet kunnen lopen en stond ze langs de kant. De CPC 2016 werd haar eerste Halve Marathon.

Spandoek

Om haar aan te moedigen, leek me het begin van het traject langs de boulevard de spannendste plek. Dat is even voorbij het 15 kilometerpunt. Dan zijn er dus nog zes te gaan. Uit eigen ervaring weet ik dat dit nog altijd een respectabel aantal is. Bovendien betekent de boulevard: klimmen en wind tegen! En misschien ook nog wel hagel!

Hijgende ademhalingen

Tot mijn teleurstelling zijn Jet en ik er bijna de enige toeschouwers. In mijn herinnering stond het hier in voorgaande twee jaren rijen dik. De weersverwachting met windkracht 4 en winterse buien heeft blijkbaar veel mensen ervan weerhouden naar de boulevard te komen. Als we even niet applaudiseerden, of toejuichten, was het merkwaardig stil met alleen de hijgende ademhalingen van de lopers en het geruis van de zee achter me.

Hoe anders is het om aan de kant te staan. Als loper zie je vooral de ruggen van je medelopers. De dansende staartjes, die al of niet parmantig onder petten uitsteken, zijn vaak een focal point voor me. Kan ik bijblijven, of dichterbij komen? Zolang de vermoeidheid niet te groot is, glijden mijn ogen af en toe over de toeschouwers langs de kant om een duim op te steken als ze ons aanmoedigen.

Nu is het andersom. Mijn ogen glijden over de gezichten van de lopers. Ik zie de vermoeidheid. Zowel bij de hele snelle jongens en meiden als bij de lopers die meer dan twee uur nodig zullen hebben. Sommigen kijken niet op of om. Al hun energie hebben ze nodig om voort te gaan. Een gevoel dat ik ken. In mijn eerste CPC waren de laatste kilometers loodzwaar. Ik vreesde dat mijn benen het elk moment konden begeven. Wie er ook langs de kant stond, ik zag het niet. Maar één ding telde: overeind blijven en lopen!

Hilariteit

Maar mijn spandoek ‘Yvonne Kanjer!’ ontlokt ook de nodige reacties: van een glimlach tot hilariteit. ‘We zijn geen Yvonne maar ook kanjers!’ Duimen gaan omhoog. Voor mij onbekende Yvonnes beginnen te juichen. Een buitenlandse loopster vraagt wat het betekent. ‘Yvonne you are great!’ gil ik. ‘Is Yvonne er nog niet?’ roept een oudere loper plagend. Omdat ik het spandoek dat ik met twee handen vasthoud, niet wil laten zakken, kan ik niet op mijn horloge kijken. Ze had er wel kunnen zijn? Ineens is Yvonne daar. Achter andere lopers vandaan komt ze naar de zijkant. Ze versnelt, lacht en dan is ze voorbij.

Nog zes hele kilometers te gaan. Ik weet dat elke van die laatste kilometers steeds zwaarder wordt, tot je de finish in zicht krijgt. Dan is er altijd nog wel wat extra energie! Zo zal het gaan. Ik vouw mijn spandoek doormidden, zodat ‘Yvonne’ niet meer te zien is; alleen het ‘Kanjer!’. Tot de laatste lopers en vooral loopsters blijven we staan.