Mijn eerste marathon startte ik in Amsterdam op 15 oktober 2017. Na bijna vijf jaar intensief hardlopen was het daar tijd voor. 59 jaar ben ik, net zo oud als mijn vader toen hij overleed. Lees verder Mijn eerste marathon
Tag archieven: hardlopen
De Koning van Spanje trail een sportief feestje
De Koning van Spanje trail een sportief feestje. Dat werd de zevende editie van dit loopevenement door de Limburgse heuvels bij Gulpen zondag 7 mei 2017. Compleet met Limburgse vlaai aan de finish. Met een overall plaats als 46e van de 362 trailrunners op de 11 kilometer had ik een extra reden om feestelijk te proosten met een Gulpener bier.
De Koning van Spanje trail een sportief feestje
Na de start volgt een korte klim naar de camping waar vorig jaar de start was. Vervolgens steil afdalen naar Gulpen en vervolgens weer even steil omhoog de Gulpenerberg op. Ik ben voorin gestart en moet gelijk voluit om een beetje mee te kunnen. De afdaling over een smal uitgesleten pad vergt al mijn aandacht. Razendsnel scannen waar mijn voeten te zetten. Snelheid durven maken, maar niet vergeten dat als je onderuitgaat, het einde oefening kan zijn. In de klim zitten treden, maar die zijn zo ongelijk dat ik de voorkeur geef aan de smalle rand ernaast.
Hekje openhouden
Van mijn trainster Agnes heb ik geleerd om bij het klimmen mijn knieën hoog op te trekken en de pasfrequentie te versnellen. Op de tweede klim/trap loop ik vast op mijn voorgangers. Voor inhalen is geen plaats. Dus moet ik ook lopen. Daarmee zakt onmiddellijk mijn hartslag. Zodra er ruimte is, zet ik weer aan. Ik begin mijn hamstring in mijn rechterbeen te voelen. Jammer, ik schakel een tandje terug. De afdaling gaat nu over een spoor door een weiland. Dat kan verraderlijk glad zijn. Beneden moet je door een klaphekje dat je zelf moet openen. Als ik er door ben, zie ik mijn achtervolgster eraan komen. Ik wacht en houd het hekje voor haar open. Op die paar tellen komt het niet aan in zo’n trail. Ik krijg een stralend ‘dank je wel!’
Springen
Na vier kilometer komen we op de route van vorig jaar. Een lang bospad zonder al te veel helling. De modder valt erg mee. Als er een boom over de weg ligt, doe ik wat ze voor mij ook doen: snelheid houden en springen. Dat gaat goed. Er zal nog vaker gesprongen moeten worden. Het tempo ligt hoog voor me, maar ik merk dat mijn conditie okay is. Uit het bos komen we op een brede, onverharde weg. Het loopt iets naar beneden en ik durf de zwaartekracht zijn werk te laten doen. Ik schuif een paar plekken naar voren.
Alleen mijn voetafdrukken achterlaten
Opletten bij de afslag dat ik de juiste route kies. Eigenlijk kan het niet missen. De bordjes zijn duidelijk en vaak staan er ook vrijwilligers die de richting aangeven. In de boomgaard bij de boerderij is weer de verzorgingspost. Ik stop niet, maar gris een kwart sinasappel van de tafel. Heerlijk die frisse, zoete smaak in mijn mond. Bij het verlaten van de boomgaard mik ik de schil in de grote afvaldoos die klaar staat. In tegenstelling tot de gewone wegwedstrijden, is hier geen bekertjesrotzooi. Je neemt je eigen beker mee! Ook gooit niemand hier gelzakjes weg. ‘Leave nothing but foot prints’ is het adagio van de trailrunner.
Actief herstel
Ik heb niemand voor me en moet nu extra goed opletten hoe de route gaat. Lang duurt dat niet. In de afdaling word ik ingehaald door de twee mannen die al die tijd al vlak voor me liepen. In de vertrouwde volgorde rennen we verder. Ik weet dat de route voorlopig redelijk vlak blijft. Tijd voor actief herstel. Ik geniet. Wat een bos! De temperatuur is heerlijk, al komt de zon er niet echt door.
Klimmen en dalen
De klim omhoog door het bos gaat goed. Voor mijn gevoel loop ik makkelijker dan vorig jaar, maar dat neemt niet weg dat er toch weer een paar lopers mij inhalen. Boven volgt een zigzagroute door het bos. Het gat met mijn voorgangers is toch zo groot dat ik nu opnieuw zelf de route moet zoeken. Lastig is dat niet. Linten geven het spoor aan. Eenmaal in de afdaling durf ik weer wat gas bij te geven. De Koning van Spanje trail ervaar ik als een sportief feestje!
Koning van Spanje trail een sportief feestje
Het is nu niet meer ver. Dat is maar goed ook. De spanning in mijn hamstrings is groter dan mij lief is. Ik had gedacht dat ze inmiddels sterker zouden zijn na alle krachttraining. Maar mijn ademhaling gaat nog wel steeds gemakkelijk. De conditie is er wel. Ik probeer in een zelfde tempo de laatste klim naar de camping af te leggen. Dan volgt de afdaling naar de finish over zo’n typisch Limburgse holle weg met heel veel erosiegeultjes en losse steentjes en stenen. Ik heb geen zin om nu nog onderuit te gaan en houd wat in. Maar als ik op de laatste meters hoor dat mijn achtervolger dichterbij komt, zet ik aan. Dat doet hij of zij ook. Alles wat ik nog heb, gooi ik in de strijd. Ik dender op de finish af. Yes! De Koning van Spanje trail een sportief feestje! Helemaal blij hap ik weer in de Limburgse kersenvlaai!
Koning van Spanje
De Koning van Spanje trail, een sportief feestje, dankt zijn naam aan de start & finish locatie in Gulpen: de Koning van Spanje beklimming. Een heuvel die door de Koning van Spanje tijdens de veldtochten door den Nederlanden gedurende de
80-jarige oorlog werd bezet.
Van Dam2Dam rennen met de support van Athene
Van Dam2Dam rennen met de support van de godin Athene. Kort na de start van de Dam2Damloop 2016 dook ze naast mij op en nam me mee. Haar energie gaf me vleugels. Had de Griekse godin Athene zich over mij, dolende sterveling ontfermd? Zo rennend, kreeg ik het vertrouwen en het plezier in mijn hardlopen terug dat ik de afgelopen maanden vol blessureleed was kwijtgeraakt.
Met Athene van Dam2Dam
Tergend lang duurt de klim uit de IJ-tunnel. In de afdaling kon ik inhalen, maar nu komen lopers mij voorbij. ‘Je niet gek laten maken! Je eigen tempo houden; het gaat hard genoeg!’, coach ik mezelf.
Mijn start van de Dam2Damloop is goed gegaan. De pijn in mijn rechterknie is minimaal. Toch ben ik er niet gerust op. Na een half jaar blessureleed door een plantaris hypertonie is dit mijn eerste wedstrijd. In de afgelopen zes weken heeft het herstel zich doorgezet, maar in de afgelopen week keerde de pijn in mijn knie terug. En ik heb geen loopmaatje bij me om me aan op te trekken.
Plantaris hypertonie
Een verkrampte plantaris, de pees die loopt van hiel tot knie, veroorzaakt de pijn in mijn knie. Rekken is de enige remedie. En dat heb ik dus tot het laatste moment gedaan. In het startvak zat ik op de grond met twee benen gestrekt voor me uit. Alleen, want alle bekenden zijn in de vakken voor me gestart. De 10 mijl van de Dam2Damloop zijn 5 kilometers minder dan een halve marathon, heb ik mezelf moed ingepraat. Maar het is meer dan een half jaar geleden dat ik een halve marathon gelopen heb. 16 kilometers zijn voor iemand die ruim vier maanden helemaal niet heeft gerend, een heel eind. Maar twee weken terug is het me gelukt een training van 16 kilometer te lopen. Het moet dus kunnen vandaag.
Kort koppie boven een paars topje
“Het loopt lekker, he!”, klinkt het naast me. Twee grote ogen in een koppie met kort geknipt donker haar kijken me lachend aan. “Tot zover gaan we goed”, beaam ik. Mijn loop-app heeft me net gemeld dat het tempo 5 minuten en 20 seconden per kilometer ligt. Dat is een stuk sneller dan mijn trainingstempo dat boven de 6 minuten lag. Ik vertel haar dat dit mijn eerste wedstrijd is na een half jaar blessure.“Ik weet niet of ik dit vol ga houden,” zeg ik. “Weet ik ook niet,” is haar laconieke reactie.
Met knieblessure naar virtueel spreekuur
Mijn knieblessure is hardnekkig. Als hardloper ga ik, Marc Couwenbergh, daarom naar het inloopspreekuur van het Sport Medisch Adviescentrum in het Groene Hartziekenhuis in Gouda. Volgens de website is dat er elke maandagmiddag, te bereiken via route 12. De werkelijkheid blijkt anders.
“Goede middag. Ik heb een knieblessure en kom daarom voor het inloopspreekuur van het Sport Medisch Adviescentrum.”
“Dat is er niet,” zegt de dame achter de balie van de orthopedie in het witte uniform met appelgroene details van het Groene Hartziekenhuis in Gouda.
Hardlooptraining gestaakt
Mijn hardlooptraining gestaakt! Nooit eerder heb ik een training voortijdig beëindigd. Zes weken geleden dwong mijn knieblessure tot deze ingrijpende gebeurtenis. Dit is deel 2 van het feuilleton ‘Hartverscheurend hardlopersleed’.
IJszak op de overbelaste knie
Hardlooptraining gestaakt
“Jullie mogen nog een ronde,” zei de trainster tegen het groepje Goudse Runners waarvan ik deel uitmaakte. Maar ik kon niet meer. Als ik het heftige protest van mijn rechter knie nog langer negeerde, zou die het wel eens voor goed kunnen laten afweten. Ik moest de hardlooptraining staken. Teleurgesteld en boos zag ik hoe de anderen van het groepje weer wel weg sprintten. Het liep tegen het einde van het wekelijkse trainingsuurtje. De voorjaarszon scheen. De witte lijnen op het oranje van de vernieuwde atletiekbaan trokken een glanzend spoor naar een, ineens voor mij onbereikbare horizon. Ik had de hele ochtend op mijn tanden moeten bijten om mijn loopmaatjes niet van me weg te laten rennen. Nu was dat toch gebeurd.
Baantjes zwemmen als alternatieve hardlooptraining
Baantjes zwemmen als alternatieve hardlooptraining. Dat ben ik gaan doen, omdat ik door mijn knieblessure niet kan hardlopen. Zo hoop ik mijn conditie toch enigszins op peil te houden. Warm krijg ik het er niet van en in het water is ook niet veel te zien. Dit is deel 3 van het feuilleton ‘Hartverscheurend hardlopersleed’.
Baantjes zwemmen als alternatieve hardlooptraining
Alsof het Groenhovenbad een klassieke tempel is, moet je een brede en hoge trap op. Bij elke trede voel ik mijn knie. Terwijl ik hier toch ben omdat je in het water je spieren en gewrichten minder belast.
Het zwembadwater is kouder dan ik verwacht. Ben ik verwend door de bubblebaden bij de sauna? Tot mijn opluchting zijn er niet alleen bejaarden baantjes aan het zwemmen. In hoog tempo schieten volop badmutsjes en brilletjes met krachtige borstcrawlslagen op en neer. Naast hen laat ik me in het water glijden en begin aan mijn baantjes. Ik beheers alleen de schoolslag. Omdat ik toch mijn knie voel, moeten vooral mijn armen het werk doen.
Lees verder Baantjes zwemmen als alternatieve hardlooptraining
Plantaris hypertonie! Dus geen knieblessure
Plantaris hypertonie! Dus geen knieblessure! Die diagnose stelt sportarts Alsemgeest. Hij zegt dat rust niet helpt om van mijn vermeende knieblessure af te komen. Er is maar één remedie tegen plantaris hypertonie: manuele manipulatie en dat is geen prettige behandeling. Sterker nog: die doet pijn. Dit is deel 4 van het feuilleton ‘Hartverscheurend hardlopersleed’.
Route 83 naar het Sport Medisch Adviescentrum
Niet Route 66, maar route 83 is mijn hoop op de toekomst. Elke afdeling van het Groene Hart ziekenhuis heeft een routenummer gekregen. Dat maakt de bewegwijzering overzichtelijker. Maar het hoge nummer betekent voorlopig alleen een lange wandeling door eindeloze ziekenhuisgangen. Soepel laveer ik tussen rollators en rolstoelen door ondanks mijn knieblessure. Op de eerste etage eindigt route 83 abrupt. Drie meter verder zie ik de stoelen van een wachtkamer met er tegenover een balie. Die is echter leeg. Ik loop terug naar het bordje route 83 en ontdek op een deur de aanwijzing dat men zich voor de sportarts niet hoeft te melden. Je kunt in de wachtkamer gaan zitten tot je opgeroepen wordt.
Mijn plantaris hypertonie is bijna voorbij
Mijn plantaris hypertonie is bijna voorbij. Mijn feuilleton Hartverscheurend Hardlopersleed, wat begon met een vermeende knieblessure, bereikt na drie maanden eindelijk de finale.
De warme douche gutst op mijn gebogen rug. Op een uitademing zakken mijn vingertoppen nog net wat lager en raken mijn tenen aan. Eindelijk! Na drie maanden rekken en strekken lukt het. Weliswaar zijn mijn spieren nu warm na het sporten, maar de beoogde mijlpaal is bereikt. Mijn plantaris hypertonie is bijna voorbij.
Drie maanden geleden gaf sportarts Marc Alsemgeest mij de opdracht om de ruim vijftien centimeter die er gaapte tussen mijn vingertoppen en tenen weg te werken. Langere hamstrings zijn de enige remedie tegen een plantaris hypertonie. Rekken, rekken en nog eens rekken, was zijn advies. Hardlopen mocht, maar zeker niet te hard en niet te ver.
Nog meer rekken
De praktijk is weerbarstiger. Omdat mijn been en knie na de pijnlijke manipulatie weer ontspannen aanvoelen, begin ik aan een klein rondje rennen. Maar dat wordt geen succes. Na 25 meter voel ik al weer de pijn in mijn knie. Dus eerst nog maar meer rekken en rekken.
De ene dag voelt mijn been ontspannen maar de volgende doet mijn knie pijn bij elke trede omhoog. De ervaring leert me wel dat het rekken onmiddellijk effect heeft op mijn knie. Dat stimuleert om de rekoefeningen te blijven doen. ’s Ochtends, ’s middag, ’s avonds buig ik voorover. Mijn rugspieren zijn dit duidelijk niet gewend, zodat ik na een week mijn bed nauwelijks uit kan komen. Maar door rustig over mijn rug te rollen met opgetrokken knieën los ik dat probleem op.
Niets doen is het ook niet
Na drie weken lukt het om een rondje van van 3,5 km te lopen. Een paar dagen later zelfs 7 km. Ik helemaal blij, maar drie dagen later is het vanaf de eerste stap weer helemaal mis. Mijn knie weigert elke dienst. Rekken brengt nu ook geen verlichting.
Toch teveel gedaan? Dan maar een week rustig aan doen. Wel rekken, maar niet sporten en al helemaal niet hardlopen. Dat lijkt aanvankelijk vruchten af te werpen, maar na drie dagen word ik ’s nachts wakker van de pijn in mijn knie die helemaal stijf aanvoelt. Niets doen is het dus ook niet.
Ik vraag me af of ik ooit nog van die plantaris hypertonie afkom. Het spookbeeld dat ik het hardlopen moet opgeven, dringt zich steeds nadrukkelijker aan.
Alternatieven
Ik mag de sportschoolpas van een vriendin gebruiken tijdens haar vakantie. Dat schept een goed alternatief. De twijfels over het hardlopen worden verdrongen door lessen bodybalance en bodyshape. Die confronteren me met mijn beperkte lenigheid en hoofd-hand-beencoördinatie. Maar oefening baart kunst, dus doorzetten maar. Aan de lessen supercycle beleef ik veel plezier. Ook als mijn knie pijn doet, gaat het fietsen prima. Op het ritme van een stevige beat leer ik klimmen en het tempo waarin ik mijn benen rond krijg, wordt steeds hoger. Mijn conditie gaat vooruit en ik zie mezelf al op de flanken van Alpe d’ Huez.
Dat ik vorderingen maak, ervaar ik ook met het zeilen. Hoeveel de boot ook schommelt, ik voel mijn knie niet. Ook bij het schrap zetten als de wind het schip doet overhellen, geen enkel protest meer van knie of hamstrings.
Sportarts Alsemgeest is tevreden met de bereikte ontspanning in mijn plantaris en de verlenging van mijn hamstrings, maar hij maant me de rekoefeningen onverminderd door te zetten. “Je moet ook bij je tenen kunnen zonder dat je spieren opgewarmd zijn,” stelt hij terwijl hij soepel zijn grote lichaam voorover buigt en met gemak zijn handen de grond raken.
Plantaris hypertonie bijna voorbij
Mijn plantaris hypertonie is bijna voorbij. Ik durf nu weer te gaan hardlopen. Eerst een ronde van 4,5 km gevolgd door 1,5 km wandelen. Dan een rondje van 6 km en nu ook een ronde van 10 km. Dat gaat goed. Hamstrings noch knie protesteren. Na afloop besteed ik zeker tien minuten aan rekken en strekken. Dat kost geen moeite. Ik heb de finale bereikt van mijn vermeende knieblessure die een plantaris hypertonie blijk te zijn. De finish heb ik nu in zicht!
Aan de kant bij de CPC
Het was even wennen. Zondag 6 maart 2016 rende ik niet tussen duizenden andere lopers de 21,1 kilometer dwars door Den Haag, de City-Pier-City, kortweg CPC. Wel stond ik langs de kant te kijken en te juichen samen met Jet.
CPC in rustperiode
Na een winter vol wedstrijden ben ik toe aan een rustperiode. Bovendien is loopmaat Mat op vakantie. In de laatste weken sloeg af en toe de twijfel toe. Toch inschrijven? De CPC raakte nog niet uitverkocht. Uiteindelijk bleef ik bij mijn besluit om de CPC over te slaan. ‘Supporteren is ook leuk’, zei loopmaatje Yvonne me. En ze kan het weten, want door blessures geplaagd, heeft ze in 2014 en 2015 grote wedstrijden niet kunnen lopen en stond ze langs de kant. De CPC 2016 werd haar eerste Halve Marathon.
Spandoek
Om haar aan te moedigen, leek me het begin van het traject langs de boulevard de spannendste plek. Dat is even voorbij het 15 kilometerpunt. Dan zijn er dus nog zes te gaan. Uit eigen ervaring weet ik dat dit nog altijd een respectabel aantal is. Bovendien betekent de boulevard: klimmen en wind tegen! En misschien ook nog wel hagel!
Hijgende ademhalingen
Tot mijn teleurstelling zijn Jet en ik er bijna de enige toeschouwers. In mijn herinnering stond het hier in voorgaande twee jaren rijen dik. De weersverwachting met windkracht 4 en winterse buien heeft blijkbaar veel mensen ervan weerhouden naar de boulevard te komen. Als we even niet applaudiseerden, of toejuichten, was het merkwaardig stil met alleen de hijgende ademhalingen van de lopers en het geruis van de zee achter me.
Hoe anders is het om aan de kant te staan. Als loper zie je vooral de ruggen van je medelopers. De dansende staartjes, die al of niet parmantig onder petten uitsteken, zijn vaak een focal point voor me. Kan ik bijblijven, of dichterbij komen? Zolang de vermoeidheid niet te groot is, glijden mijn ogen af en toe over de toeschouwers langs de kant om een duim op te steken als ze ons aanmoedigen.
Nu is het andersom. Mijn ogen glijden over de gezichten van de lopers. Ik zie de vermoeidheid. Zowel bij de hele snelle jongens en meiden als bij de lopers die meer dan twee uur nodig zullen hebben. Sommigen kijken niet op of om. Al hun energie hebben ze nodig om voort te gaan. Een gevoel dat ik ken. In mijn eerste CPC waren de laatste kilometers loodzwaar. Ik vreesde dat mijn benen het elk moment konden begeven. Wie er ook langs de kant stond, ik zag het niet. Maar één ding telde: overeind blijven en lopen!
Hilariteit
Maar mijn spandoek ‘Yvonne Kanjer!’ ontlokt ook de nodige reacties: van een glimlach tot hilariteit. ‘We zijn geen Yvonne maar ook kanjers!’ Duimen gaan omhoog. Voor mij onbekende Yvonnes beginnen te juichen. Een buitenlandse loopster vraagt wat het betekent. ‘Yvonne you are great!’ gil ik. ‘Is Yvonne er nog niet?’ roept een oudere loper plagend. Omdat ik het spandoek dat ik met twee handen vasthoud, niet wil laten zakken, kan ik niet op mijn horloge kijken. Ze had er wel kunnen zijn? Ineens is Yvonne daar. Achter andere lopers vandaan komt ze naar de zijkant. Ze versnelt, lacht en dan is ze voorbij.
Nog zes hele kilometers te gaan. Ik weet dat elke van die laatste kilometers steeds zwaarder wordt, tot je de finish in zicht krijgt. Dan is er altijd nog wel wat extra energie! Zo zal het gaan. Ik vouw mijn spandoek doormidden, zodat ‘Yvonne’ niet meer te zien is; alleen het ‘Kanjer!’. Tot de laatste lopers en vooral loopsters blijven we staan.
Bruggenloop Rotterdam feestje
Bijna ideale omstandigheden waren het voor de Bruggenloop in Rotterdam, editie 2015, zondag 13 december, 15 kilometer inclusief zes bruggen. Bovenop de Van Brienenoordbrug stond een matig oostenwindje. Tijdens de laatste kilometers vielen er wat miezerdruppeltjes. ‘Together we beat the bridges’, de slogan van deze loop, was een feestje voor Marc, Mat, Pim, Frits en Karen!
Kijk en lees hier voor meer running met o.a. mijn eerste Bruggenloop in 2013!