Mijn derde marathon: #Demooiste. Op 7 april 2019 startte ik in Rotterdam voor mijn derde marathon. Vorig jaar was het goed gegaan, nadat ik in oktober 2017 in Amsterdam mijn eerste marathon had volbracht, 59 jaar, even oud als mijn vader toen die overleed. Nu voelde ik me sterker dan ooit, maar een marathon blijft voor mij een ongewis avontuur. Succes uit het verleden, biedt geen garanties voor het heden.
Mijn derde marathon: #De mooiste
Maandag 08.30 uur. De ochtend na de Rotterdam Marathon. De heldere klank van de voordeurbel, een ouderwetse trekbel, galmt door het huis. Ik houd mijn ogen dicht en probeer droom en werkelijkheid te onderscheiden. De 42 kilometer en 195 meter zijn de hele nacht door mijn hoofd blijven rond rennen. De warmte, de bekertjes water, stukken banaan, plakkende gels, dreunende beats, alle aanmoedigende “Je kunt het!” en steeds weer het grijze asfalt. Soms had ik het bloedheet. Dan lag ik weer te rillen. Mijn loodzware benen zijn nauwelijks te bewegen. Ik hoor een stem. Voor ik het weet, sta ik naast mijn bed. Schiet in een trainingsbroek en daal de trap af. Of is het zweven? De voordeur staat wijd open. Ik zie een enorme bos bloemen, roze, groen, paars. Dan rijst de ochtendzon uit boven de daken van de huizen aan de overkant. En alles verdwijnt in een zee van licht. “Ik ben zo trots op je!”
Uitlopen en alles heel houden
‘You’ll never run alone’, zingt Lee Towers. De Rotterdam Marathon start! Maar ik heb nog een half uur. Mijn trainingsjack geef ik aan Mat, mijn trainingsmaat. De zon heeft al kracht, maar voor hetzelfde geld had ik nu staan koukleumen. Mat is met me meegegaan tot aan het startvak voor de praktische en mentale support. “Je kunt ook een stukje wandelen,” zegt Mat. “Je hebt vijf en half uur de tijd.” Ik lach. Het wordt mijn derde marathon, maar aan een streeftijd waag ik me niet. De Halve Marathon van Egmond heb ik afgelopen januari weer onder de twee uur gelopen, maar een hele marathon blijft anders, weet ik na twee marathons. Uitlopen en alles heel houden, is mijn doel. Een laatste groet en dan schuif ik richting startlijn.
Gejuich, gepiep en genieten
Gejuich, applaus! Het gepiep van de matten met de tijdsregistratie. Ik ben weg, de Erasmusbrug op die volgepakt staat met toeschouwers. Ook als lopers hebben we nauwelijks ruimte. Het is opletten dat je niet op de hielen van een voorganger trapt. Maar wat een sfeer. Dit is genieten. Het avontuur is begonnen. Richting Feijenoordstadion komt er meer ruimte. Waar anders in de eerste kilometers de benen stijf voelen, gaat het nu soepel. Vanochtend heb ik nog even met mijn benen omhoog tegen de deur gelegen. Dat rekt de hamstrings, terwijl de rest ontspant.
Lees verder Mijn derde marathon: #De mooiste