Van Dam2Dam rennen met de support van de godin Athene. Kort na de start van de Dam2Damloop 2016 dook ze naast mij op en nam me mee. Haar energie gaf me vleugels. Had de Griekse godin Athene zich over mij, dolende sterveling ontfermd? Zo rennend, kreeg ik het vertrouwen en het plezier in mijn hardlopen terug dat ik de afgelopen maanden vol blessureleed was kwijtgeraakt.
Met Athene van Dam2Dam
Tergend lang duurt de klim uit de IJ-tunnel. In de afdaling kon ik inhalen, maar nu komen lopers mij voorbij. ‘Je niet gek laten maken! Je eigen tempo houden; het gaat hard genoeg!’, coach ik mezelf.
Mijn start van de Dam2Damloop is goed gegaan. De pijn in mijn rechterknie is minimaal. Toch ben ik er niet gerust op. Na een half jaar blessureleed door een plantaris hypertonie is dit mijn eerste wedstrijd. In de afgelopen zes weken heeft het herstel zich doorgezet, maar in de afgelopen week keerde de pijn in mijn knie terug. En ik heb geen loopmaatje bij me om me aan op te trekken.
Plantaris hypertonie
Een verkrampte plantaris, de pees die loopt van hiel tot knie, veroorzaakt de pijn in mijn knie. Rekken is de enige remedie. En dat heb ik dus tot het laatste moment gedaan. In het startvak zat ik op de grond met twee benen gestrekt voor me uit. Alleen, want alle bekenden zijn in de vakken voor me gestart. De 10 mijl van de Dam2Damloop zijn 5 kilometers minder dan een halve marathon, heb ik mezelf moed ingepraat. Maar het is meer dan een half jaar geleden dat ik een halve marathon gelopen heb. 16 kilometers zijn voor iemand die ruim vier maanden helemaal niet heeft gerend, een heel eind. Maar twee weken terug is het me gelukt een training van 16 kilometer te lopen. Het moet dus kunnen vandaag.
Kort koppie boven een paars topje
“Het loopt lekker, he!”, klinkt het naast me. Twee grote ogen in een koppie met kort geknipt donker haar kijken me lachend aan. “Tot zover gaan we goed”, beaam ik. Mijn loop-app heeft me net gemeld dat het tempo 5 minuten en 20 seconden per kilometer ligt. Dat is een stuk sneller dan mijn trainingstempo dat boven de 6 minuten lag. Ik vertel haar dat dit mijn eerste wedstrijd is na een half jaar blessure.“Ik weet niet of ik dit vol ga houden,” zeg ik. “Weet ik ook niet,” is haar laconieke reactie.
Een paarsgroenoranje baken
Ongemerkt heb ik haar iets hogere tempo opgepakt. We rennen samen verder. Als we de eerste achterblijvers uit het rode startvak inhalen, is er geen ruimte meer om naast elkaar te lopen. Ik laat haar voorop gaan, want het tempo aangeven durf ik niet. Met haar lengte, het korte donkere haar en paarse topje boven een groen shortje met oranje band, vormt ze een kleurig baken. Bij het opgaan van de smalle dijk schiet ze de stoep op waar meer ruimte is. Dat durf ik niet, bang te struikelen. En dan ben ik haar kwijt.
Zaanse huisjes en dreunende beats
Het parcours gaat langs idyllische dijkjes vol Zaanse huisjes. Overal hangen slingers, wapperen vlaggen en juichen de toeschouwers, vaak met bier en glazen wijn in de hand. Keiharde beats moedigen aan het tempo hoog te houden. De Dam2Damloop is niet alleen voor de lopers een feestje.
Elk meter ruimte die er is, benut ik om in te halen. Daardoor zie ik laat dat ik een drinkpost passeer. Ik weet nog een bekertje te bemachtigen, maar de helft is er al uitgeklotst voor ik rennend een slokje kan nemen. Dat is balen want de temperatuur is hoog. Tot mijn opluchting zie ik ineens weer het koppie met de donkere korte haren boven het paarse topje. Ik zet aan en het lukt me weer vlak achter haar te komen.
Als Athene en Aeneas van Dam2Dam
Het tempo ligt nog steeds rond de 5.20. We lopen het 6 kilometerpunt voorbij. Het lijkt alsof mijn loopritme zich automatisch aanpast aan dat van haar. Ik ervaar het alsof we vanzelf gaan, terwijl de rest ongeveer stil staat. Heeft Athene, de Griekse godin, zich vermomd als hardloopster om zich te ontfermen over mij, dolende sterveling? Ik waan me Aeneas die haar bescherming geniet.
Kop overnemen
Ergens tussen het 7 en 8 kilometerpunt voel ik me sterk genoeg om kop over te nemen. Ik passeer haar. Dat is toch even anders. Ik moet het helemaal zelf doen. Bang dat ik haar letterlijk voor de voeten loop, zet ik een tandje bij. Ik probeer om te kijken, maar dat is niet handig. Na twee pogingen geef ik dat op. Ik vertrouw erop dat ze vlak achter me zit.
Goudse loopmaatjes inhalen
Ik richt mijn aandacht weer naar voren. Daar ergens rennen mijn Goudse loopmaatjes. Mat die 25 minuten eerder is gestart, moet nu al ongeveer bij de finish zijn. Maar Yvonne die in het startvak voor me zat, zou ik haar kunnen inhalen?
Ik ga nu het gras in als er op de weg geen ruimte is om te passeren. In een bocht in de Molenwijk zwik ik, maar ik hervind bliksemsnel mijn evenwicht. Behoedde Athene mij voor een val?
De kleur schoenen klopt niet
Dan zie ik Yvonne. Althans ik ben ervan overtuigd dat de vrouw die ik nu op de rug kijk de Yvonne is die mij drie jaar geleden uitnodigde samen wedstrijden te gaan lopen. Vlak voor deze start hebben we elkaar even een high5 gegeven, want ze had haast om in het rode startvak te komen. Dezelfde rode Nike-top. Alleen de schoenen herken ik niet, maar ik heb haar al een half jaar niet meer zien rennen. Als ik langs haar loop, reageert ze niet. Is ze het dan niet? Inhouden om nog een keer te kijken, doe ik niet.
Wilskracht belangrijker dan spierkracht
Ik houd het tempo hoog. Bij de 10 kilometer realiseer ik me dat er nog 6 te gaan zijn. Even is er weer de twijfel. Ga ik dit volhouden? In mijn hoofd hoor ik de Supercycledocenten van de sportschool galmen: “Nu doet het pijn, maar niet opgeven! Wilskracht is belangrijker dan spierkracht.” En ik wil samen met mijn onbekende loopmaatje over de finish. Bij de passage van de snelweg maakt de route een haakse bocht en kan ik schuin achter me kijken, maar ik zie haar niet.
Genieten!
De kilometers van Dam2Dam rijgen zich aaneen. Ik geniet van de kracht die mijn lichaam weer heeft. Ik bedank toeschouwers die me aanmoedigen of water en sponsen aanreiken. Geef high5’s aan kinderen en probeer mijn zonnebril droog te houden als we een douche met de tuinslang krijgen. Ik lach breed naar de fotograaf die een close-up van me maakt.
Houd focus!
En dan, eerder dan verwacht, bereik ik het boord ‘Nog 3 km!’ Het gaat lukken! In mijn hoofd hoor ik weer de sportdocenten: “Houd focus!” En dat is in de drukte van Zaandam hard nodig. Ik ontwijk al te enthousiaste toeschouwers, groot en klein, stoepranden, verkeersdrempels waarop je makkelijk verstapt. Het klimmetje een brug over vergt extra inspanning. De spieren in mijn benen geven trillend aan dat ze het maximum nu echt bereikt hebben. Bij ‘Nog 500 meter’ kan ik nog een beetje versnellen. Bij ‘Nog 300 meter’ niet meer maar ik voel een geweldige euforie. Al voor de finish steek ik twee armen in de lucht. Dit is geweldig!
Eva en een finishtijd van 1.25*
Achter de finish van de Dam2Dam is er gelukkig ruimte om aan de zijkant even te wachten. Daar is ze! “1 uur 25 minuten”, juicht ze. Nu lees ik haar naam op het startnummer: Eva. Ik bedank haar voor haar support. “Achter jou aan rennend heb ik mijn vertrouwen en kracht hervonden. Dat je me aansprak en meenam was geweldig! Ik had dat echt nodig.” Ze lacht: “Dat voelde ik.”
*) Mijn officiële tijd: 1 uur 24 minuten en 38 seconden
2 gedachten over “Van Dam2Dam rennen met de support van Athene”