Baantjes zwemmen als alternatieve hardlooptraining. Dat ben ik gaan doen, omdat ik door mijn knieblessure niet kan hardlopen. Zo hoop ik mijn conditie toch enigszins op peil te houden. Warm krijg ik het er niet van en in het water is ook niet veel te zien. Dit is deel 3 van het feuilleton ‘Hartverscheurend hardlopersleed’.

Baantjes zwemmen als alternatieve hardlooptraining

Alsof het Groenhovenbad een klassieke tempel is, moet je een brede en hoge trap op. Bij elke trede voel ik mijn knie. Terwijl ik hier toch ben omdat je in het water je spieren en gewrichten minder belast.

Het zwembadwater is kouder dan ik verwacht. Ben ik verwend door de bubblebaden bij de sauna?  Tot mijn opluchting zijn er niet alleen bejaarden baantjes aan het zwemmen. In hoog tempo schieten volop badmutsjes en brilletjes met krachtige borstcrawlslagen op en neer. Naast hen laat ik me in het water glijden en begin aan mijn baantjes. Ik beheers alleen de schoolslag. Omdat ik toch mijn knie voel, moeten vooral mijn armen het werk doen.

Schouderbandje

Af en toe zie ik links en rechts van me tussen het gespetter een schouderbandje. Onder de snelle zwemmers bevinden zich aardig wat vrouwen en meiden. Bij het hardlopen kruist altijd wel een loopster in flitsende outfit mijn pad en in elke wedstrijd zijn er dansende staartjes om achteraan te gaan. Deze pleziertjes moet ik bij het baantjes zwemmen missen. De enige mogelijkheid iets meer te zien van mijn medezwemsters is het loopje van de douche naar de rand van het bad. Door de natte glazen van mijn bril, die ik maar ophoud omdat ik anders helemaal niks zie, constateer ik dat veel zwempakken, net als de kleurige hardloopoutfits, de vrouwelijke power van de draagster benadrukken.

Goudvistraining

Het bad is 25 meter breed. Even de kant aantikken, omdraaien en met mijn linkervoet voorzichtig afzetten en het volgende baantje zwemmen. Ik ga het steeds beter doen als goudvis. Tegen de muur geeft een enorme digitale klok de tijd tot op de seconde nauwkeurig aan. Heen en weer, 50 meter, doe ik in ongeveer anderhalve minuut. De eerste keer had ik het na veertig minuten wel gehad. Ik rekte het tot drie kwartier, maar toen was ik echt aan het bibberen. De spieren van zowel mijn rechter- als linkerbeen dreigden te verkrampen. Na zes weken zit ik nu op 70 minuten non-stop zwemmen. De warme douche na afloop voelt nog steeds als een beloning.

Deel 1 Hartverscheurend hardlopersleed vind je hier en dit is deel 2 Hartverscheurend hardlopersleed .